szansę. Chłopcy nadal mieli posępne buzie. Pia wyciągnęła rękę, napięła muskuły. - Widzicie, jaka jestem silna? To tylko lekkie draśnięcie, nic poważnego. R S Starszy chłopiec, Arturo, wbił wzrok w swoje buciki, ale na jego buzi pojawił się nieśmiały uśmiech. - Jestem Pia Renati - powiedziała. - A ty jak masz na imię? - zwróciła się do młodszego chłopca. - Paolo. - Paolo. To jedno z moich ulubionych imion. Mój tata nazywał się Paolo. Mój ulubiony kuzyn, Angelo, na drugie imię też ma Paolo. Arturo podniósł głowę, a jego twarz się rozjaśniła. - Wicehrabia Renati? To przyjaciel mojego wujka Antonyego. - On jest bardzo fajny - wyszeptał Paolo. - Posłał cioci Jennifer piękne kwiaty. Powiedział nam, że teraz w jej brzuszku rośnie dzidziuś. Pia uśmiechnęła się, choć głowa bolała coraz bardziej. - To rzeczywiście pasuje do Angela. Federico zamruczał coś niezrozumiałego. Z Angelem nie utrzymywała szczególnie bliskich kontaktów, za bardzo się od siebie różnili, a i Federico, sądząc po tym pełnym dezaprobaty odgłosie, raczej nie był do niego dobrze usposobiony. Nic dziwnego. Angelo miał opinię lekkoducha i kobieciarza, a obecność fotoreporterów tylko dodawała mu skrzydeł. Pewnie dlatego Federico zachowywał się w stosunku do niej z taką rezerwą. Zapewne obawia się, że dyskrecja nie jest jej mocną stroną. Angelo lubił być na świeczniku, ale jednego Pia mogła być pewna - za nic nie zdradziłby reporterom sekretów rodziny królewskiej. Szanował ją i poważał. I wysoko cenił sobie przyjaźń z Antonym. Może powinna szepnąć Jenni- R S fer, by przy okazji wyjaśniła to szwagrowi. Przynajmniej jeden kamień spadłby mu z serca. To wyszłoby mu na dobre, bo teraz naprawdę się nią przejął. Badawczo popatrzył na jej rozcięte czoło. - Federico, nie jest tak źle - pocieszyła go, przyciskając chusteczkę do czoła. - Przy ranach głowy zawsze jest dużo krwi. Co nie znaczy, że to coś poważnego. Książę surowo popatrzył na synów. - Nie powinni rzucać bumerangiem na korytarzu. - Celowałeś w okno, prawda, Arturo? - zażartowała Pia. - Jest otwarte. To prawie tak, jakby się było na dworze. Arturo nakrył rączką buzię, by ojciec nie zobaczył jego uśmiechu. Pia odetchnęła lżej. Chłopczyk wreszcie trochę się rozluźnił. Jednak Paolo nadal wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami. - Paolo, mógłbyś coś dla mnie zrobić? Wyjrzyj przez okno i powiedz, czy samochód taty już przyjechał. Paolo podszedł do okna i wspiął się na palce, by lepiej