zawsze, kiedy chodziło o interesy. - Cahill Limited potrzebuje zastrzyku swie¿ej krwi. - Albo kulki w łeb. - Ja nie ¿artuje. - Alex zacisnał wargi, wokół jego ust pojawiły sie drobne zmarszczki. Przez chwile naprawde wygladał na zdesperowanego. - Mógłbys choc raz okazac rodzinna solidarnosc. Bardzo by nam sie przydała. Matce. Mnie. Dzieciom. Marli. Nick wahał sie jeszcze. - Zwłaszcza Marli. Petla nagle zacisneła sie na jego szyi tak mocno, ¿e niemal zaczał sie dusic. Twardziel drapał łapa w listwe na drzwiach 27 furgonetki i Nick wpuscił go do samochodu. Ale decyzja została ju¿ podjeta. Obaj o tym wiedzieli. - Musze znalezc kogos, kto zajmie sie psem i moja chata. - Zapłace ci za wszelkie niedogodnosci... - Mowy nie ma. - Ale... - Tu nie chodzi o pieniadze, rozumiesz? Nick wsiadł do samochodu, zepchnał Twardziela na jego miejsce przy drzwiach od strony pasa¿era i wsadził kluczyk do stacyjki. Majac pełna swiadomosc faktu, ¿e własnie popełnia bład, którego bedzie ¿ałował do konca swoich dni, powiedział: - Zgoda, przyjade. - Zły na siebie i swoje poczucie lojalnosci dodał jeszcze: - Przejrze twoje cholerne ksiegi, dam buzi mamusi i pójde do Marli, ale nic mi za to nie jestes winien. Rozumiesz? Pojade do San Francisco z dobroci serca i wyjade, kiedy mi przyjdzie ochota. To nie jest umowa na czas nieokreslony. - Z dobroci serca, no, no, ciekawy pomysł. - Alex nie przejał sie skrupułami brata. - Prawda? - Nick chwycił za klamke. Deszcz zacinał do srodka. -Tyle moge ci zaoferowac. Tylko tyle i nic wiecej, Alex. Przyjade w ciagu tygodnia. Mo¿esz sie zgodzic na moje warunki albo nie. - Właczył ssanie i nie czekajac na odpowiedz, przekrecił kluczyk w stacyjce. Dodge zakrztusił sie, zadr¿ał i w koncu zapalił. Nick, zły na cały swiat, a na siebie w szczególnosci, zatrzasnał drzwiczki i właczył wycieraczki. Cokolwiek jego brat zda¿yłby jeszcze powiedziec, niczego by to nie zmieniło. Czy mu sie to podoba, czy nie, pojedzie do San Francisco. - Cholera - zaklał pod nosem, kiedy wycieraczki zaczeły scierac wode z przedniej szyby, i wrzucił wsteczny. Spod kół prysnał ¿wir, a siedzacy obok kierowcy Twardziel omal nie spadł na podłoge. 28 - Przepraszam - mruknał Nick. Patrzac gniewnie przez zamglona szybe, wrzucił jedynke. Alex stał wsród kału¿ z powa¿nym wyrazem twarzy. Wiatr szarpał jego eleganckim, wełnianym płaszczem. Nick właczył ogrzewanie szyb, a potem pokrecił gałka radia, szukajac jakiejs stacji, ale słyszał tylko trzaski. Pomyslał o Marli i scisneło go w ¿oładku. Nadal jej